Είναι αλήθεια πως το τελευταίο διάστημα προβληματίζομαι αρκετά βλέποντας μια χώρα να παρουσιάζει αυτοκαταστροφικά στοιχεία σε σχέση με τον Τουρισμό και τις παρεχόμενες υπηρεσίες, κυρίως αυτές που σχετίζονται με την γαστρονομία. Από επιχειρηματίες του Τουρισμού και της εστίασης ακούω όλο και πιο συχνά τα εξής:

​

• «Βρήκα τενεκέ εξαιρετικό ελαιόλαδο με 50 ευρώ από Καλαμάτα», 

• «ωραία τα λέτε κύριε Χάρη για το κρασί και το pairing αλλά εγώ στο μαγαζί έχω μόνο χύμα, δεν μπορεί να πληρώσει ο άλλος πάνω από 8 ευρώ για κρασί»,

• «γιατί να πάρω εμφιαλωμένο και να το πληρώσω 20 ευρώ το μπουκάλι;»,

• «εδώ στην επαρχία ο κόσμος δεν ξέρει από τέτοια», 

• «γιατί να πάρω ελληνικά ντολμαδάκια με 15 ευρώ το κιλό, αφού οι Τούρκοι μας τα πουλάνε με 2 το κιλό, εδώ η αγορά είναι ζορισμένη».

• «ψάχνω να βρω για το ξενοδοχείο μου καλό μέλι αλλά φθηνό για να το δίνω δωρεάν»

 

Προσπαθώ να καταλάβω, να κατανοήσω κάθε πρόβλημα ξεχωριστά, κάθε μοναδική συνθήκη και να δώσω λύση όπου μπορώ με στόχο την προώθηση των ελληνικών προϊόντων μικρών παραγωγών. Και ξαφνικά πέφτω πάνω σε αυτή την ανάρτηση:  

​

Το μοναδικό καλύτερο από ένα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, το αγριέλαιο, είναι μια μοναδική υπερτροφή γνωστή από την αρχαιότητα. Είναι τρόφιμο και φάρμακο με μία πληθώρα από οφέλη, τα οποία φέρνουμε στο δικό σας τραπέζι. Οι φαινόλες του αγριελαίου (ελαιοπρωτεΐνη, ελαιοκανθάλη και ελαιασίνη), έχουν πολλαπλάσιες τιμές από αυτές των έξτρα παρθένων ελαιολάδων, κατατάσσοντάς το στα λάδια που προστατεύουν από την οξείδωση των λιπιδίων του αίματος σύμφωνα με τον κανονισμό 432/2012 της ΕΕ. Σε αυτές έχουν αποδοθεί αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις δράσεις που συμβάλλουν στην προστασία του καρδιαγγειακού συστήματος και στην πρόληψη ασθενειών. Το αγριέλαιο είναι μια μοναδική υπερτροφή γνωστή από την αρχαιότητα. Είναι τρόφιμο και φάρμακο. Είτε το χρησιμοποιείτε στο φαγητό σας είτε ως συμπλήρωμα διατροφής, είναι η απόλυτη φυσική τροφή που προσφέρεται αφιλτράριστη περιέχοντας μέρος της σάρκας των άγριων ελιών.

​

Σε αυτή την ανάρτηση κάθε λέξη είναι μια ανακρίβεια, κάθε πρόταση παραπληροφόρηση, κι όμως ο σοφός λαός μας δίνει βάση και ζητάει να μάθει πως μπορεί να το προμηθευτεί.

​

Τι είναι αυτό που κάνει τον Έλληνα από την μία να εξυμνεί το ελληνικό ελαιόλαδο και από την άλλη να αγοράζει ο ίδιος 17κιλο τενεκέ κακής ποιότητας; Τι είναι αυτό που κάνει τον Έλληνα καταναλωτή να απεχθάνεται το μέλι που ζαχαρώνει προτιμώντας τα σιρόπια γλυκόζης των supermarket. Τι είναι αυτό που ωθεί τον Έλληνα να προτιμάει το χύμα μπαχαρικό που δεινοπαθεί στον ήλιο και τον αέρα ανοικτό στο σακί του, επειδή το μαγαζί είναι trendy. Τι είναι αυτό που δημιούργησε την κουλτούρα του χύμα και του ανώνυμου γιατί είναι μερακλίδικο.

​

Γιατί τα ελληνόπουλα έγιναν τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη;

​

Παρακολουθώντας τα ελληνικά παντοπωλεία που επένδυσαν στα ελληνικά τυποποιημένα τρόφιμα να μαραζώνουν, και τους Έλληνες παραγωγούς σε απόγνωση να παλεύουν καθημερινά στην αγορά, βρίσκω μία και μόνη απάντηση.

 

Έλλειψη εκπαίδευσης και ενημέρωσης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών προϊόντων είμαστε εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες καταναλωτές. ​

Αλλεργικοί στην ενημέρωση, γνώστες των πάντων, ταΐσαμε με παραπληροφόρηση το τραπέζι μας και αφαιρέσαμε από την παραδοσιακή, απλή, φτωχική και αυθεντική, ελληνική κουζίνα τη λέξη αυθεντική. Απομακρυνθήκαμε από την ουσία και κλείσαμε τα αυτιά μας στη φύση που μας χαρίστηκε απλόχερα. Χύμα το κρασί, χύμα το λάδι, χύμα το τσίπουρο, χύμα οι ελιές τις πήξαμε στα τοξικά για να τις ξεπικρίσουμε γρήγορα και να τις κάνουμε ισπανικού τύπου, χύμα το γιαούρτι και η φέτα, χύμα το μέλι, το πιο φυσικό προϊόν στον κόσμο που το γεμίσαμε ζάχαρη για να είναι φθηνό. Φθήνια παντού, στο πιάτο, στη γεύση και στη σκέψη. Δεν θελήσαμε ποτέ να μάθουμε τι τρώμε.

​

Γεμίζουμε υπερηφάνεια όταν οι «ξένοι» ανακαλύπτουν τα ελληνικά προϊόντα εντούτοις τους ταΐζουμε ανώνυμο, ταγγισμένο και επαναφορτιζόμενο ελαιόλαδο στο τραπέζι, γιατί τι να μας πει και ο νόμος. Αγοράζουμε την παρμεζάνα με το κιλό όταν επιστρέφουμε από την Ιταλία, την καλή με το σήμα πιστοποίησης που το χρυσοπληρώσαμε, αλλά συνεχίζουμε να πουλάμε χύμα τα δικά μας προϊόντα στα εστιατόρια εδώ, χύμα στο κύμα, στον ήλιο και τον Παρθενώνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, γεμίσαμε με Παρθενώνες τα εστιατόρια μας σε όλον τον κόσμο για να εξάγουμε τον πολιτισμό του λιγδωμένου μουσακά αγοράζοντας όμως εντός των τειχών, miso, sushi, yuzu, teriyaki και ceviche. Εξυμνήσαμε την Nordic κουζίνα, κάναμε τατουάζ την περουβιανή και υποκλιθήκαμε στην παραδοσιακή γιαπωνέζικη μην μας πουν και βλάχους με τα σκιουφιχτά. Χάσαμε την απλότητα και το μέτρο, το μέτρο το κάναμε χύμα.  

​

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών προϊόντων είμαστε εμείς οι Έλληνες, εμείς που δεν θελήσαμε να ενημερωθούμε, να ανακαλύψουμε, να γευτούμε και να εκτιμήσουμε τον πλούτο που μας έδωσε ετούτη η γη. Ντραπήκαμε να γίνουμε πρεσβευτές της και την αφήσαμε χύμα στην φθήνια της, να μην μπορούμε πια να χωρέσουμε στην πόρτα και να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

​

Υ.Γ. Την επόμενη φορά που κάποιος θα αγοράσει ελαιόλαδο ας σκεφθεί για λίγο. Θα αγόραζε ποτέ στο παιδί του φρέσκο χυμό πορτοκάλι σε 17κιλο τενεκέ; Γιατί τότε φρέσκο χυμό ελιάς; Εμείς, που μάθαμε τον κόσμο να τρώει ελαιόλαδο;